دانشگاه‌های کشور زمانی می‌تواند از خطر حضور گروه‌های افراطی در امان باشند که نهاد‌های دانشجویی اصلاح‌‌طلب، عدالت‌خواه و طرفدار ارزش‌های دموکراتیک صدای‌شان بلند شود.

در غیر آن با خلا‌ءهایی که اکنون در دانشگاه‌ها وجود دارد طبیعی است که فضا برای صدا و حضور مخالفان بیشتر فراهم است.

نهاد‌های امنیتی نیز باید در این میان نقش جدی نظارتی خود را داشته باشند. ما طرفدار امنیتی کردن فضای آموزشی نمی‌باشیم اما نظارت از کارکرد‌های گروه‌های خراب‌کار از کارویژه دستگاه‌های امنیتی است.

شاه حسین مرتضوی

>>>   سلام علیکم !
جناب اقای مرتضوی فرمایش جناب عالی درست است؛ ولی جهت دادن دانشجویان به سمت ارزش های اجتماعی دینی یا دموکراتیک نیازمند اساتیدی است که سرنخی از حقایق علمی به دست اورده باشد تنها پیرو ومقلد متون وتئوری های سنتی نباشد؛ شنیدم در افغانستان قانون وضع کردند که ادم های بالای سی وپنج سال حق استخدام شدن در ارگانهای دولتی را ندارد. حالا انهایی که این قانون را پاس کرده اند معلوم است آدم های بوده که فکر می کردند علم همان است که انها را به مجلس شوری یا یک سمت دیگر رسانده است و آنهم بالای بیست سال وقت را نمی گیرد. وقت معماران ایندۀ افغانستان در این سطح باشد ایا امیدی هست که دانشجویان به کجاها ترقی کنند ؛ در کشور های دنیا معیار علم ودانش افراد است نه سن شان , اساتیدی هستند که در سن شصت سالگی تازه از رساله دکترای خود دفاع می کنند ؛ و هرچه سن شان بالاتر می رود بار علمی شان بیشتر می شود و تازه صاحب نظریه جدید می شوند ومکتب علمی طراحی می کنند ؛ انها را قوانین افغانستان اجازۀ ورود به چوکات نمی دهد لذا نظر شما خوب است متاسفانه فعلا در افغانستان امیدی چندانی به توفیق نیست.
والسلام علیکم. عبدالروف عالمی.

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است