هر از گاهی که در شبکه جمع می شویم و می بینم که از هر رنگ و تبار، از هر قوم و مذهب، اعم از زن مرد همه باهم زیر یک سقف، نسبت به خود و ممکلت خویش احساس مسوولیت می کنیم بی تردید، اشک خوشی و احساس غیر قابل وصف برایم دست می دهد.

وقتی می بینم که همه جوان، همه تعلقات خود را کنار گذاشته و درد مشترک را فریاد می کشند نمی شود گفت که چه حسی بالاتر ازین وجود دارد و خواهی داشت.

وقتی با هم پر تنش به کلنجار و بحث می پردازیم، صدا بلند می کنیم. نقد وانتقاد می کنیم و گاهی هم شاید اهانت اما باز هم با لبخند به راه مان ادامه می دهیم این خود نوید دیگری است از تامل، تحمل، همدیگر پذیری، همسویی و تمرین فرهنگ مذاکره، مفاهمه و در نهایت مدنی و مسالمت آمیز.

شاید خیلی دوستان و نمی دانم رقبا، هزاران حرف و حدیث را برای مان ردیف کنند که چنین و است چنان اما براستی کسی سراغ دارد که در زیر یک سقف، وحدت، همدلی، برادری و رفاقت واقعی رقم خورده باشد؟ آیا می توان ده مجموعه چون شبکه در افغانستان یافت که سال های سال این چنین مستعد، یک پارچه و متحد تلاش کرده و بیشتر و از پیش تقویت شده باشد؟

من تصویری را در شبکه می بینم که همه تصور می کنند اینجا افغانستان کوچکی هست که جوانانش از هر قوم و مذهب به مثابه گل های رنگارنگ یک باغچه دورهم جمع شده اند تا زیبایی و طراوت را ارزانی باغ کرده باشد.

بله، حقیقت این است که ما از من، من ها گذشتیم و به اینجا رسیدیم و این راه را همچنان استوار و ثابت قدم می رویم تا می رسیم.

پس نتیجه: جلسه شورای رهبری شبکه فعالان جوان برای اصلاح و تغییر

میثم احسانی

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است