1. چاشنی حرکت دیروز، وقوع یک جنایت هولناک بود. جنایتی که قله اورست آن دست و پا زدن مذبوحانه شکریه تبسم بود و او در قربانگاه زابل در زیر تیغ جلاد هرچه تقلا کرد و دست و پازد؛ نه نیروی کوماندوی از زمین به دادش رسید و نه خدایی از آسمان بدیلش گوسفندی فرستاد!

2. دیروز سونامی خلق، از مصلای پادشاه عدالت خواهی - مزاری - رو به سویی نماد قدرت کشور - ارگ - به راه افتادند. وه که این حرکت خیلی به جا بود. مبداء، سمبول عدالت خواهی و مقصد، مرکز فرماندهی

3. خلق، چون دریای مواج، متشکل از اقوام مختلف، زنان، مردان، کسبه کاران، گروه هایی سیاسی، مدنی و دانشجویی بود. گویا شرق، غرب، شمال، جنوب و مرکز کشور در یک مکان گرد آمده اند و کهکشانی از جنس مردم را ساخته اند تا در این " شب تاریک و بیم و موج گردابی " قطب نمایی باشد برای دادخواهان این جنایت

4. بارزترین شعار و سمبول این خلق، واژه ها نبودند؛ بل، هفت تابوت سرخ بود. تابوت هایی که ارگ و سپیدار را به مناظره می طلبید! اجسادی که مثله شدنش شاید به معنای " اصلاحات " بود و سرهایی جدا از پیکرش نیازمند " همگرایی " ! تکه تکه شدنش حکایت از " تحول " داشت و ادامه این جنایت ها چیزی نیست همان " تداوم " ! به همان خاطر، سخن گفتن ارزشی نداشت.

5. دست اندرکاران این تظاهرات باید متوجه باشند تا خدای ناکرده، این حماسه حضور مورد سوء استفاده قرار نگیرد. چه خواسته و یا نا خواسته، نشانه ها حاکی از آن است که ستاد برگزارکنندگان این حرکت، شکننده می باشد و ترکیبش به لحاظ فکری و گرایش هایی سیاسی کاملا نا متجانس.

6. قطعهنامه ای که خوانده شد؛ گستره دادخواهی اش، باید وسیع می بود. کشته شدگان ولسوالی اچین ننگرهار، کشته شدگان قندوز و دیگر مناطق را نیز باید در بر می گرفت. در کنار خواسته اصلی یعنی رسیدگی به جنایت زابل، خواستار روشن شدن نتیجه تحقیقات کمیته هایی به اصطلاح حقیقت یاب قضیه جلریز و قندوز نیز باید می شد.

7. اکنون این جمعیت بی سابقه در تاریخ حرکت هایی مدنی افغانستان، در عرفات ارگ و سپیدار شب را بیتوته می کنند. بدون غذا و وسایل گرم کننده. تا باشد که معرفت ارگ و سپیدار را ببینند.

توقف این جمعیت بی پیشینه در عرفات ارگ و سپیدار، آن هم با تابوت! در تاریخ افغانستان سابقه ندارد. این نخستین تقابل یک حرکت مدنی در برابر قدرت قبیله ای می باشد.

شب را سپری کردن در کنار ارگ و سپیدار، همه را بیتابانه در انتظار نگه داشته اند که دیده شود؛ کاخ نشینان با خاک نشینان چه می کنند؟

موسی شفق

>>>   هرکس به نوبه خود ازین حادثه غم انگیز به طوری وطرزی برای خود سود جویی میکند وهر کدام از فرصت طلب سود جو با نوشته ها و لفاظی های خودش می خواهد مردم را بطرف خود بکشاند وبه امیال واهداف از پیش تعین شده شان خود را برسانند هیچ کسی جز فامیل همان شهدا که در غم عزیزان شان سجه وناله دارند بسیار کسانی دیگر این فرصت را بخود غنیمت دانسته درزیر لفافه بر اورده شدن هدف خود را دارد درد وخواست چنین اشخاص با درد وغم وخواست وابستگان شهدا هفت تن سر بریده شده خیلی فاصله دارد ومتفاوت است بطور مثال اقای فهیمی خود راداد خواه عدالت خواهی همین شهدای زابل قلمداد کرد تا اینکه بداخل ارگ راه یافت اما در داخل ارگ که رسید صف خود را جدا کرد وگفت که مه ازجمله تظاهرات کنندگان حادثه شهادت هفت تن که دم دروازه ارگ نشسته اند نیستم من به نمایندگی یک مرجع تقلید که هدفش از ایران بود سخنان خود را اغاز کرد گرچه اقای محقق جوابش را تندوتیز داد ولی لب خشکک درون مشکک اقای دانش هیچ حرفی برای گفتن در مورد جنایت انجام شده از زبان کوهر بارش بیرون نکشید که گویاهیچ حادثه یی رخ نداده است .

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است