گفتگویی رادیویی داشتم با شاعر بانوی افغانستانی، خانم حمیده میرزاد که مهاجر در کشور ناروه هست. ایشان گفتند که فاصله های اجباری نمی تواند افغانستانی ها را از هم دور بسازد و تاکید کردند که همواره با رویداد افغانستان زندگی کرده و از فجایعی که اخیرا اتفاق افتاده هم به شدت متاثر اند.
از بانو میرزاد خواستم تا با صدای گرم شان سروده اخیرشان را بخوانند.

حالم از زندگى به هم خورده
از نفس هاى بى رمق در جنگ
يک طرف عكس كودک و دريا
يک طرف دخترى نشانه ى سنگ

ما همه غرق در تبار خوديم
بوى گند تعصب است و سكوت
فخر بر استخوان پوسيده
كه فقط مرگ و ناله است و هبوط

خر شديم و سوارمان شده اند
روى پالانى از تعصب و كين
هى زدند و به راه افتاديم
روى تيغى به نام نامى دين

شاهرگ را بريد و باور كرد
كه خداى زمينيان شده است
با صداى بلند تكبير اش
مهر ننگي به آسمان شده است

آى مردم صدايتان جارى
لطفا از انزوا برون آييد
تا به كى غرق در خود خويشيد
لطفا از اين كما برون آييد

برای بانو میرزاد و تمام بانوان هموطنم آرزوی زندگی آرام دارم و برای مردان هموطنم هم نگاه بلند و مردانه را تمنا دارم.


نصیر مجاب‏

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است