من در تصاویر قربانیان اخیر، نشانی از ایدیولوژی و افراط مذهبی نمی بینم. افراطی هایی که بر اساس برداشت مذهبی شان جنایت می کنند، معمولا گلوی زن، آن هم زن اسیر را نمی برند. من در این تصاویر، در تصویر گلوی بریده شدهِ زن اسیر، نفرت قومی می بینم. دستی که گلوی این زنان را بریده است، با نفرت قومی حرکت می کرده است.

این برداشت من است. من عمری را در کنار این همسایه ها زندگی کرده ام، و به اندازهِ کافی می شناسم شان. نفرت قومی در پس این جنایات را نباید به نام موهوم داعش حواله کرد. این کشتار قومی است. برداشت و فهم من این است. ببخشید که این سخن، خلاف وحدت ملی پا در هوای مان است، اما تا کی باید به خود و دیگران دروغ بگوییم؟ وقت آن است که سیب را سیب، و سنگ را سنگ بگوییم.

جدی ترین کاری که مردم می توانند بکنند این است که اشرف غنی، و کرزی و دار و دسته شان را جدی بگیرند. اینها به نمایندگی از مردمان زابل و اطراف آن در کابل فرمان می رانند، و باید پاسخگوی جنایاتی باشند که ساکنان آن جاها انجام می دهند. تجربهِ بشر نشان داده است که با تحمل ستم، نمی توان به ستم پایان داد، و ستمگر را رام کرد. واکنش جدی، تکان خوردن و حرکت کردن در مقابل خطر و تهدید جدی، حق همهِ انسان ها است و اصلا در دی ان ای ما، بافته شده است. ترس و ترس و ترس، نباید ما را از دیدن و نشان دادن واقعیت و چاره جویی باز دارد.

اگر شرایط در ولسوالی های غزنی بد است و موقعیت ساکنین محل دشوار اما در کابل می توان کارهای مهمی کرد. بگذار در کنار این همه قربانی و این همه حقارتی که تحمل می کنیم، چند نفری هم در کابل زخم بردارند. بگذار خواب غنی و کرزی به صورت جدی پریشان شود و آن وقت شما خواهید دید که صدای تان شنیده خواهد شد.

عبدالله وطندار

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است