دانشگاه غزنی "غده سرطانی" شده، هر روز دانشجویان فعال به جرم "چشمان بادامی داشتن" قربانی می شود. قربانی غرور مردی که به "غیرت اوغانی" می نازد و خویشتن را "استاد" می پندارد. نمی دانم این بیکسی ها و سرشکستگی ها عواقب چه کوتاهی هایی ست. در هر حال دیگر تیغ تیز فاشیستی به استخوان عزیزان مان رسیده، بی پرده سخن می کنم. آدم درد دیده و غم چشیده، به سراخ تنگ وحدت ملی نمی اندیشد. از فحش و دشنام دیگران لرزه نمی کند. از نصیحت ناصحان متاثر نمی شود. من از این دریچه فراوان داد کشیده ام. و بر دستگاه "ظلمه" لرزه ایجاد کرده ام. رنج نامه ها انشاء نموده ام و شکایت ها سر داده ام، طنزها سروده ام و اما همیشه تنها و تک رو بوده ام و از سوی دیگران "ماجراجو" "شهرت طلب" و "جاسوس بیگانگان" خوانده شده ام.

ولی "نوشتن" این شمشیر اهورایی را هیچ گاه بر گردن مظلومی نینداخته ام. وجدانم شاهد است و خدا حاضر. تا هنوز به نتیجه نیاندیشیده ام. ما را "وظیفه" مهم بوده است. در این راه "همرنگ جماعت" نبوده ام رسوایی پیشه کرده ام. خدا را شکر نام ام "دیوانه" "صحرایی" و از این قبیل واژگان بوده است. از روزگاری می ترسم که "مداح خاین" باشد و نامم "هشیار" "خردمند" "وارسته" و چه چه

به هر حال، از "قلعه جوز" این گور تاریک استعدادها و قتلگاه آرزوها همیشه دردواره ها به گوش می رسد و ضجه های اعدامی ها روح را می فسرد و جان را با نوایی زجر دهنده گرفتار شوکه می کند اما چه دردآور، وجدان ها فرو خفته، گوشها کر شده و چشمها نابینا، در نهانگاه حافظه ها چند روزی قصه ها جای می گیرد و بعدها از "ذهن سپید" انسان ها پاک می شود.

بارها قاچاقبران غرور، گرگ های پارلمانی، از جان توده ها مایه گرفته اند. از مهره ها استفاده برده اند و کار بنیادی نکرده اند. راهروان راه حق تنها بوده اند و فریادگران "شب دیجور" محکوم.

قصه کوتاه، به عنوان شهروند مسوول، در کنار هر فریادگر می ایستم. فرق نمی کند از هر جناح باشد.
و این آرمان را عملی خواهیم کرد.

وقتی کسی بیاید در دانشگاه در حال نمایش قدرت باشد و مانور دهد... آفتابی می گویم که دهنش را می شکنیم ولو پسر رییس جمهور باشد.

بر گرفته از شعری منسوب به عبدالخالق هزاره، دانشجوی شاه کش.
جاوید احساس، استاد و یکی از موسسان دانشگاه غزنی

میثم منتظری صحرا

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است