مریم؛
دختری از افغانستان در کشور بیگانه در دیار غربت، عضو پارلمان و بعد وزیر می‌شود.
‫
رخشانه‬‬؛
در کشور خودش، توسط تبار و هموطن خودش به وسیله سنگ به کام مرگ می‌رود.

‫فرخنده‬‬؛
توسط هموطن خودش به آتش کشیده می‌شود.

مریم از افغانستان است ولی در افغانستان نیست، خوشبخت ترین است.
رخشانه و فرخنده نیز از افغانستان است و در افغانستان خودش با پیکر کبود و سوخته در دل خاک می‌روند.
بزرگترین خوشبختی مریم این است که در دیار انسانیت زندگی می‌کنند.

بزرگترین جرم و بدبختی رخشانه و فرخنده این است که در دیارش خبری از انسانیت نیست.

تا وقتی انسانیت جای جهالت را درین مرز و بوم نگیرد، ده ها فرخنده در آتش خواهند سوخت و ده ها رخشانه در زیر سنگ جان خواهند داد.

بزرگترین آرزویم "پیدایش انسانیت " در جامعه ام بوده و است. هیچ آرزویی مقدم تر ازین خصوصا برای آن عده هموطن ام که فقط فیزیک انسانیت را دارند، نبوده و نیست.

شمس نجفی

>>>   این انسانیت از قرن شش یافت نمیشده اگر میـــــــشد چرا از بلخ ندا درمیداد : از دیــــــــو دد مــــلــــولـــــم وانـــســـانم آرزوســــت
( ر )

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است