در قدیم ها وقتی فیسبوک و وایبر و تانگو واتسآپ و در مجموع اینترنت نبود، ما مثل سریال فرار از زندان ده ها نقشه جالب و بینظیر می كشیدیم و بعد از ختم مكتب می رفتیم كاغذپران و گیم و فوتبال دستی و یخمالک؛ در اینجا بود كه با پدیده تابیدن گوش و نوازش های گرم گردن های برافراشته مان به صورت فرمول شپلق با دستان توانمند معلم و سرمعلم و والدین و چیزی بزرگان آن دوران مان آشنا می شدیم.

اما حالا همه اینقدر مصروف فضای مجازی شده اند كه حتی فضای حقیقی شان هم گم و گور شده است؛ اگر بخواهید به یك طفلک بگویید كه شما در آن داخل تبلت و موبایل و اینترنت مصروف چه اموری كشوری و لشكری هستید فوری ده نمونه از چهره هشت در هفت تان را عكس گرفته و بعد آپلود و سپس به تمام دنیا بعنوان مزاحم ارسال می كنند. با شما شوخی هم ندارند و با خود مارک زاكر برگ مخترع فیسبوک هم كه پسر خاله هستند و به صورت فوری تمام مداخله های شما را به جناب ایشان گزارش و ریپورت و بلاک و ده ها اسم و حرف می دهند.

یعنی وضعیتی داریم ما مردم رو به انكشاف كه به سرعت نور از یک ماهه تا صد ساله مان در حال پیشرفت هستیم.


مهدی ثاقب

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است