تاریخ انتشار: ۱۱:۵۶ ۱۳۹۴/۸/۷ | کد خبر: 105021 | منبع: | پرینت |
اين بی انصافی است كه به فكر فرار از سرزمينی باشيم كه سال ها معاش دالری را گرفتيم، سفرهای خارجی ا ش را رفتيم، بخاطر توسعه اش پروژه های كلان را قضبه كرديم و از خودمان شخصيت ساختيم، حالا كه ديد جامعه جهانی نسبت به همين سرزمين تغيير كرده، ما هم تغيير كنيم و بدون انكه بدانيم افغانستان چقدر به ما نياز دارد، به دنبال فرار از اين سرزمين باشيم و افغانستان را با دردهايش تنها بگذاريم.
به دنبال ساختن كيس مهاجرت باشيم و خودمان را به آب های خطرناک بسپاريم و ان وقت از راه دور وطن دوست شويم و نسخه های درمانی به ديگران بپيچيم.
اين بی انصافی است كه ما برای فرزندان مان تصميم بگيريم كه آنها مهاجر باشند شايد فردا آنها هيچ وقت ما را نبخشند همانطور كه ما عاملان مهاجرت و دربدری هايمان را نمی بخشيم.
بياييم متفاوت از يک سرباز خارجی باشيم. آنها برای تطبيق يک تعهد نظامی آمدند و رفتند. ما برای تطبيق يک تعهد قلبی به سرزمين زخم ديده مان، می مانيم.
منیره یوسف زاده
>>> دراین سرزمین هرکسی در هر موقیف که بودن استفاده کردند. وکلای پارلمان بیرون از کشور با فامیل محترمش تابعیت دارند پاسپورت هم در جیب، وزارای محترم همچنان ،روسا ادارات یک تعداد تابعیت فامیلی دارد و پاسپورت های فامیلی درجیب،مدیران پر درآمد پاسپورت های فامیلی دارد در جیب، افراد واسطه دار از بورسیه های تحصیلی، وظیفوی،سیاحتی بعد از رفتن به خارج از کشور میزبان فرار میکنند، فعالان مدنی چون کیس های رسانی دارند درخواست پناهندگی میکنند ویا از سفر های رسمی فرار میکنند،ورزشکاران درخواست پناهندگی میکنند و میروند ،افراد فقیر و بیچاره و ترسو خود را به قاچاقبر تسلیم میکنند تا به دریا مدیترانه غرق و تعمه نهنگ ها شوند . همه میروند وکشور میدان جنگ امریکاه و روسیه میشود و ما بی مفکره ها درد های این وطن را حیس میکنیم ولی بیهوده چون کاری از دست ما ساخته نیست چون برادرم که در کنارم نشسته خاین است باالاخره ما هم از دود بارود امکاندارد به امراض مانند سرطان و غیره مبتلا شویم و انتها مرگ به سراغ همه ما می آید اگر در دور ترین نقطه دنیا هم رفته باشی
فروتن
مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است