باز این چه شور است که درخلق عالم است
باز این چه نوحه و چه عزا و چه ماتم است
عاشورا درس عبرت، ایثار گری و مقاومت و... در برابر مظالم است که توسط حضرت امام حسین و اهل بیت رسول اکرم محمد مصطفی (ص) از اعتقاد و عبادت بمیدان کار و زار جامه عمل پوشید.
عاشورا درس است و نه عنعنه
عاشورا پیام آور صلح ، صمیمت و مساوات بین مردم و جوامع اسلامی است؛ نه منشاء و سرچشمه نفاق و شقاق میان مسلمانان که سالانه صدها تن را به این بهانه طعمه خود کند!

در روزهای ماه پربرکت محرم ، عاشورا و ماجرای پر افتخار عاشورایی (کربلا) سالروز شهادت بزرگ مرد تاریخ و نواسه گرامی رسول خدا حضرت حسین (رض) و خاندانش قرار داریم ؛ لذا خواستم تا به تاسی و یادی از آن بزرگ مردان تاریخ ؛ چشم انداز کوتاهی در سیر تاریخی سنت عاشورایی ، پیامها ، دست آوردها و....داشته باشم.

مفهوم و ماهیت عاشورا؛ برای خیلی از ما گنگ و پوشیده مانده است و جوهره آن کاملا به گرد آلوده و کم کم رنگش تیره و تار گشته و به فراموشی سپرده شده است و از آن صرف به عنوان یک حادثه تاریخی و یا افسانه ای می نگریم که در یک وقت اتفاق افتاده و بس. بدون اینکه در آن تاملی داشته که این واقعه چه پیامد و دست آورد ازخود بر جای گذاشته است و بسیار از ما به چشم فرقه ای به آن نگاه می کنند. طوری که بعصی از سنی ها این حادثه را صرف شیعیان می دانند و یا شیعیان آنرا مخصوص خود؛ که متاسفانه هردوی شان در اشتباه هستند.

شیعیان که دست پیروی آنرا بسینه خود می زنند ؛ صرف این مناسبت برزگ را به برپاداری مراسم، عنعنوی و افسانه ای با پوشیدن لباس سیاه و شعارهای گوناگون همانند آن اکتفا می کنند.
در مقابل سنی ها غافل از آنکه بدانند که عاشورا نه تنها از شیعیان نیست بلکه یک درس زندگی ساز، اساس آزادگی، متعلق و یا افتخار همه ای مسلمانان جهان است.

حال سوال اینجا است که آیا عاشورا یک مناسبت تاریخی است که بنیانگذارش حضرت حسین بوده و مخصوص شیعیان می باشد؟ یا اینکه عاشورا از شهادت آن حضرت؛ دارای این مرتبه والا شده است؟ یا اینکه عاشورا از قدیم الایام – بین ادیان و مذاهب قبل از اسلام و حتی در اسلام - پیش از این واقعه - دارای فضیلت و جایگاه خاص بوده و شهادت حضرت حسین یک امر تصادفی بوده و تنها مربوبوط گروه خاصی نمی باشد؟ یا اینکه عاشورا از قدیم تا کنون به همین رویش بوده که است و یا اینکه دستخوش تحولات شده است؟ در این نوشتار کوشش می شود تا به این همه سوالها تا حدی جواب ارایه شود.

عاشورا یک کلمه عربی است که معنای کلمه معادل "ده " فارسی را می دهد و یکی از سنن دینی در تمام ادیان و مذاهب قبل از اسلام دارای اهمیت و جایگاه خاص بوده که روز دهم ماه محرم را عاشورا گويند، زيرا عدد ده را در عربي عشر مي گويند و اين كلمه به چند لفظ مختلف در كتابهاي لغت عربي ذكر شده است مانند عاشوراء - عشوراء - عاشورا - عشورا- عاشور ، در بعضي از كتاب هاي قاموس عربي، عاشورا روز نهم محرم را نيز گفته اند و علماي لغت در اصل كلمة عاشورا اختلاف دارند، بعضي مي گويند عاشورا كلمة عربي است و بعضي ديگر عاشورا را كلمة عبراني خوانده اند.

در مورد نامگذاري اين روز به نام عاشورا اقوال و روايات متعددي ذكر شده است بعضي مي گويند كه سبب نامگذاري عاشورا به اين نام همانا دهم ماه محرم است و اين قول واضح تر و نزديكتر به دهم ماه محرم است، و گفته شده است كه عاشورا روزي است كه خداوند تعالي ده پيامبرش را با ده كرامت افتخار بخشيده است كه از قرار ذيل است:

اول: در اين روز، خداوند موسي را نصرت بخشيد، در دريا راه را برايش باز نمود تا از چنگ فرعون نجات يافت و فرعون با لشكرش غرق گرديد.
دوم: در اين روز كشتي نوح با سلامتي در جودي استقرار يافت.
سوم: در اين روز يونس از شكم نهنگ نجات يافت.
چهارم: در اين روز خداوند توبة آدم را پذيرفت.
پنجم: در اين روز يوسف از قعر چاه تاريك بيرون آورده شد.
ششم: در اين روز عيسي به دنيا آمد و در همين روز به آسمان برده شد.
هفتم: در اين روز خداوند داود را مورد عفو و بخشش خود قرار داد.
هشتم: در اين روز ابراهيم چشم به جهان گشود.
نهم: در اين روز چشمان يعقوب دو باره روشن گرديد و بينا شد.
دهم: در اين روز ... گذشته و آيندة پيامبر بزرگ اسلام (ص) بخشيده شد.

کد (4)

>>>   در دوره پیش از اسلام بر دهم ماه محرم عاشورانمیگفتند.
کاروان اباعبدالله الحسین علیه السلام در روز دوم محرم به سرزمین مقدس کربلا فرود آمد و تا روز عاشورا در آن سرزمین بودند به لحاظ آن که حوادث مهم کربلا در روز نهم و دهم ماه محرم الحرام اتفاق افتاد این دو روز را برجسته تر نموده و به نام تاسوعا و عاشورا یعنی روز نهم و دهم محرم الحرام نامیدند.
ابن اثیر در کتاب «نهایه» میگوید: «عاشورا یک اسم اسلامی است» و ابن درید میگوید: «عاشورا یک اسم اسلامی» است و در دوره جاهلیت به این نام معروف نبود، در «مجمع البحرین» نیز آمده است: «عاشورا یک اسم اسلامی است» آنچه پیش از به شهادت رسیدن حضرت امام حسین علیه السلام بود این بود که هم پیامبر اسلام(ص) و هم حضرت علی علیه السلام شهادت امام حسین علیه السلام را در کربلا پیشگویی کرده بودند و حتی امام حسین علیه السلام نیز شهادت خود را پیشگویی کرده بود و به برخی از پیامبران پیشین هم شهادت آن حضرت وحی شده بود، ولی پیش از اسلام دهم محرم را عاشورا نمیگفتند. ولی پس از آنکه حضرت امام حسین علیه السلام در کربلا به شهادت رسید، آن روز در میان مردم به روز عاشورا معروف گردید و شیعیان علی علیه السلام آن روز را روز عزا و عزاداری قرار دادند و در مقابل آنان بنی امیه و پیروانشان آن روز را روز جشن و سرور قرار دادند و به تدریج دشمنان شیعه درباره عاشورا احادیثی ساختند تا آن روز را با فضیلت نشان بدهند در حالی که آن روز، روز غم و اندوه است و روز مصیبت و نکبت است، روزی است که بهترین انسان را کشته‏اند، جگر رسول خدا را پاره کرده‏اند و زنان و کودکان پیامبر را به اسارت برده‏اند، آیا اینگونه روز میتواند روز مبارکی باشد؟!
شیخ عباس قمی در مفاتیح الجنان میگوید: روز دهم ماه محرم روز شهادت امام حسین است، روز مصیبت و حزن ائمه اطهار و شیعیان آنان است و شایسته است که شیعیان در این روز مشغول کارهای دنیوی نگردند و مشغول گریه و نوحه باشند و زیارت عاشورا بخوانند.
شیخ عباس قمی به نقل از نویسنده «شفاء الصدور» میگوید: بنی امیه روز عاشورا را مبارک میدانستند: در این روز برای خود خرید میکردند و خرید را در آن روز سنّت خود کرده بودند، آنان در این روز مراسم عید بر پا میکردند، آن روز را روزه میگرفتند و در آن روز طلب حوائج را مستحب میدانستند و برای همین درباره روز عاشورا فضایل و مناقبی ساخته‏اند و حتی دعائی هم درباره آن درست کرده‏اند که اولش این است: یا قابل توبة آدم یوم عاشورا، یا رافع ادریس الی السماء یوم عاشورا، یا مسکّن السفینة یوم عاشورا یا غیاث ابراهیم من النار یوم عاشورا. اینها را ساخته‏اند. تا امر، مشتبه شود. آنان در سخنرانیهای خود میگویند: هر نبیّ وسیله و شرفی دارد و در روز عاشورا، این شرف زیاد میشود مانند خاموش کردن آتش نمرود برای ابراهیم، قرار گرفتن سفینه نوح به کوه جودی، غرق ساختن فرعون در دریا و نجات حضرت موسی از دست فرعون، نجات حضرت عیسی از دست یهودیان.
شیخ عباس قمی در ادامه میگوید: شیخ صدوق از میثم تمار نقل کرده که میثم تمّار گفت: این امت پیامبر، فرزند پیغمبر خود را میکشند و روز عاشورا را که فرزند پیغمبر را کشته‏اند، روز مبارک قرار میدهند و این کار شدنی است و خواهد شد. راوی میگوید: به میثم گفتم: چگونه آن روز را روز مبارک قرار میدهند؟ گفت: آنان در فضیلت آن حدیث وضع میکنند و میگویند: روز عاشورا روزی است که خداوند توبه آدم را پذیرفته است با اینکه توبه آدم در ذی حجه پذیرفته شده است، آنان میگویند: در عاشورا، یونس از شکم ماهی نجات یافته است، در حالی که در ذی قعده از شکم ماهی نجات یافته است، میگویند: روز عاشورا روزی است که سفینه نوح در کوه جودی قرار گرفت در حالی که روز هیجدهم ذی حجه در کوه قرار گرفت و آنان میگویند: روز عاشورا دریا برای موسی شکافته شد در حالی که در ربیع الاول شکافته شده بود

>>>   فرموده شمادرست است عاشوراومحرم تنهامربوط به شيعيان نبوده بلكه مربوط به تمام مسلمانان وحتي براي تمام آزادي خواهان درس عبرت است، درضمن جناب شمافرموديدكه شيعيان تنهالباس سياه به تن كرده وعزاداري ميكنندكاملااشتباه است بلكه دركنارعزاداري اكرازهرفرد عزادارشيعه سوال شودكه ازحادثه عاشوراجه مي آموزي؟وامام حسين جراخودونزديكان خودرافداكرد؟ مطميناجواب درست آنراخواهيدشنيد؟ و از بركت همين ماه محرم است كه بسامردمهاراه توبه رامي يابندوبسوي خداي خودرجوع ميكنند و هدايت ميشوند،زيراطرزتفكروبينش هرمردمي به خصوص شيعه امروزي مانندطرزتفكرمردم جاهل قبل ازتاريخ ومردم جاهل وبي غيرت كوفه وعرب آنزمان نيست كه بي خبرانه وازناداني مراسمي رادايركنند،بلي اين هم طبيعيست كه دربين مردم تعدادقليلي نادان هم وجودداردكه نمك ديك هم نميشودودرحاشيه اندمانندكسانيكه تيغ زني ميكنند،كه نميشودتقصيروتاوان كاراينهاراهمه شيعيان ويامذهب شيعه بدهدهمان طوريكه انتحاري بعضي سني هاتقصيرمذهب اهل سنت نيست وياذكركردن بعضي ازسني هاكه هوهوميكويندتاحديكه ازدهان شان خون هم سرميكند. علي.ا.كابل

>>>   مردم از قیام امام حسین درس شهامت و ازادگی اموختند اما بعضیها....!!! مردم از طریق مفاهیم قرانی هدایت میشوند...بعضیها از مظلومیت حسین سوء استفاده میکنند...
>>>   شهادت امام حسین یک روز پر افتخار به مسلمانان است. ویک روز شرم اور سیاه به. کسانیکه پیروی یزید هستند. وامام حسین را به شهادت رساند...

>>>   اسلام ندارد به ذات خود عیبی
هرعیبی که است در مسلمانی ماست .
اسلام شیعه وسنی ندارد اسلام عمل از قران وسنت پیغمبر را می خواهد تا زمان هامون رشید کسانی که مسلمان بودند شیعه وسنی دربین شان وجود نداشت همه شان برادر وار زندگی میکردند اسلام تقواوعمل می خواهد نه اینکه با تجلیل از ماه مبارک رمضان ویاه ماه محرم الحرام اسلام واسلامیت را خلاصه کرد درست است که ماه های پر برکت ومبارک هستند اما نمیشود که زهد و تقوا در همین دو ماه کفایت کنند وبسنده مسلمان باشد در هر ماه سال باید مسلمان دارای زهد وتقوا باشد وازمنکرات دور جوید چنانچه پیغمبر اکرم (ص) ویارانش وامام حسین ویاران با وفایش برای کسب رضای الله(ج) در تمام روز های ساحیات شان در خدمت اسلام بودند حتی جان های شرین شانرادر راه پایداری از اسلام نثار کردند اما شیعه وسنی بین شان مطرحه نبود این تفرقه شیعه وسنی را کفار وحکام جابر قدرت طلب در ممالک اسلامی بین مسلمانان رایج کرده اند وقتیکه خدایواحد ویگانه شان یکی وپیغمبر برحق شان یکی وقران شان یکی وقبله شان یکی است پس چه فرق دربین شان در اصل وجود دارد ودر فروعات که یکی دست بسته ودیگری دست باز نماز می خواند چه فرق میکند ببیند که هردو برادر شیعه وهم سنی از سالروز شهادت سردار شهیدان امام حسین واعزاداری از ان یکی دسته شان با راه اندازی ختم قرانکریم نعت خوانی ازطریق مساجد شان از خاطرات وجان نثار وشهادت امام حسین بخاطر زنده ماندن دین اسلام یاد وبود میکنند ودسته یی دیگر شان در تکایا با روضه خوانی ونحوه خوانی از این سالروز یاد اوری میکنند اگر به اصل نگریسته شود هیچ فرقی بین شیعه وسنی وجودندارد ودر فرع نماینگر ازادی مسلمانان را در اجرای مناسک دینی شانرا نمایان میکند که قیدوبندی وجود ندارد در اسلام تقوا وپرهیزگاری واقعی معیار است نه باز وبسته بودن دست در ادای نماز خواندن .

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است