سلام آقای رییس جمهور!

نمی خواستم چیزی بگویم و یا چیزی بنویسم اما کلمات لجوجانه بر مغزم هجوم آوردند و جملات برای یک عصیان گری دیگر جلوی چشمانم ردیف شدند. اصلا بدون مقدمه می گویم، شاید اکنون در واپسین لحظات شب بتوانم راحت تر با شما حرف بزنم و دردهای ناگفته را عریان سازم.

آقای رییس جمهور!
می دانم تو رییس جمهور شدی و رفیقِ کودکی هایت "خرکار" و چه با افتخار این مثال را برای تمام مردم کشورت از زبان بیرون کردی و چقدر ظریفانه خواستی تا تفاوت موقف یک رییس جمهور و یک "خرکار" را برای همه ترسیم کنی.

راستی جناب رییس جمهور می دانی آن هم دوره ای کودکی هایت چه می کند؟ یا شاید سال ها است از او خبر نداری اما همه علاقمندند تا رفیقِ کودکی های رییس جمهورشان را بشناسند که چه می کند؟

آقای رییس جمهور!
اما من "خرکاری" را می شناسم چون تمام خرکاران افغانستان، از همین سرزمین، عرق می ریزد تا کثافات شهری که در آن هستیم پاک کند، او لبخند بر لب دارد و با صداقت کار می کند؛ او خرکار است و انسانیت را در قاموس خود بارها به نمایش گذاشته است. این خرکارِ محله ما، با تمام امید عرق می ریزد تا لقمه نانی را از جبین خسته اش بر دسترخوان فرزندانش هدیه دهد و با صدای اذان شکرگزاری خداوند را به جای آورد، او هیچگاهی پول زیادی مطالبه نمی کند و به کم قناعت دارد. او هنوز کودک است و در دنیای کودکی هایش معصومانه و پاک زندگی می کند.

آقای رییس جمهور!
این خرکار نه رشوتی گرفت و نه اختلاسی کرد. او با دشمنان طرح دوستی نریخت و شهری را نسوزاند و معامله نکرد. "خرکار" محله ما هنوز نمی داند دموکراسی چیست تا با دکانی از فریب و تزویر خاک بر چشمان مردم زند و سالیان دراز به تاریخ جفا کند؛ نمی داند که جاده ای که به سوی ارگ می رود کجا است تا متملقانه و چاپلوس وار به منصب و حشمت و جاه رسد و نان غریبی را سنگ و ظلم مضاعفی بر دیگران روا دارد. او نمی داند که چطور می توان بر خانه مردم به شمارش اندوخته های معامله های رنگارنگ مصروف شود.

"خرکار" محله ما با اقتصاد متوازن و بازار آزاد سر و کاری ندارد تا کشوری را در یک چور جهانی آماده تاراج کند؛ او هیچ کثافاتی را از بیرون به داخل محله ما نیاورد تا بوی متعفن اش نسل های درد و رنج ما را متاثر سازد. او نه رنگ دارد و نه رنگ می فروشد؛ ساده ساده فقط خرکار است.

مردی که با آمدن او لبخند و پاکی و طهارت به محله ما سرازیر می شود و همه او را بر سر چشمانمان قدر می کنیم.

آقای رییس جمهور چه می دانم شاید آن رفیقِ دنیای کودکی هایت همان "خرکار" محله ما باشد...


مهدی ثاقب

>>>   دوچیز آدمی را به مرض نسیان مبتلا می کند: یکی پول دیگری قدرت. غنی دیگه اون دوران کودکیش را فراموش کرده؛ که ازدم خر می گرفت, همگام باخر قرتگ می زد.!!

>>>   نه نشناختم به خدا. یگان نشانگک خاص ازو دوره بگو که به یادم بیایه. مه درکارای دیگه متفکر هستم نه در یاد آوری خاطره های تلخ وشرم آور دورۀ کودکی. محمد اشرف. غنی اش به اختیارتو که می گذاری درآخرنامم یانه.

>>>   کاش می شد آن خرکار محلیتان را به جای رفیق دوران کودکیش عوض می کردیم . شاید وضعمان بهتر می شد . هرچند که او مغز متفکر جهان نیست و دکترا ندارد ولی حداقل وجدان دارد.

>>>   گل گفتی برادر عزیز
خدایا ما چقدر تحقیر میشیم آقای ریس جمهور مستقیم ملت را تحقیر میکند و هزاران جفای دیگه بر ما روادار لست ولی متاسفانه عده از خرکاران خودش روی ملحوظات قومی و چندین موضوع دیگر لب به سخن نمی گشایند که گویا مغز متعفن شماره دو نه بلکه شماره اول جهان از آنها ناخوشایند میشه....خدایا خودت بما رحم ورنه گوسفند ها هم لیاقت شان بهتر از همچو چوپان نادانی است
احمد هرات

>>>   آفرین بر تو!
خرکاری که ضررش به مردم و وطن نرسد به از رییس خائن، جانی و وطن فروش است!

>>>   بلی... ان خرکار شبها خواب راحت وجدان ارامی با خود دارد اری ان خرکار بهترین اشتها هم دارد و معده اش هم اصلی است ان خرکار نگران این دنیا و ان دنیا هم نیست اگر برود چیزی از او نمیماند اگر بماند گناهی نمیکند که تشویش جوابش را داشته باشد
نور پنجشیر کابل

>>>   خرکار عزیز رفیق دوران کودکی هایم چطور هستی. مه باوجود اینکه ازخر بسیاربدم می آید وبه همین خاطر به یک انگلیس گفتم او بچۀ خر اما حساب تو از دیگران جداست. انشاء الله یکروزی مه هم سوار بر خر آی اس آی به دیدنت خواهم آمد.

>>>   و یک رفیق دیگر او گوسفند کار است او در چاق کردن گوسفند ها مهارت تام دارد صندوق های رای به گوسفند تبدیل کرده و چاق میسازد این همه از استعداد وتفکر میشود وای وای از دست این خرکار ها و گوسفند کار ها

>>>   در کشور های غربی تمام حرفه ها از خرکار گرفته تا گل کار،نجار ،آهنگر،کارگرانی که شهر را پاک کاری میکنند، حیوانات و نباتات و خلاصه آن چیزی که در طبیعت وجود دارد، منحیث نام دوم و یا تخلص استفاده میشود و چه بسا اشخاصی که با نام هایی که شاید در افغانستان و یا دیگر کشور های شرقی مور تمسخر قرار بگیرند، مقام های بلند دولتی به شمول روسای جمهور بودند.
اگر یاد تان باشد ژورنالستی که در عراق با بوت خویش به طرف جورج بوش حمله کرد، به زبان عربی به او سگ خطاب کرد. جورج بوش از ترجمان پرسید که او چه میگوید؟ ترجمان گفت او شما را سگ خطاب میکند. جورج بوش را خنده گرفت. زیرا اوخودش در قصر سفید سگ داشت و همچنان هزاران نفر در اروپا و امریکا نام دوم شان و یا تخلص شان سگ است و هیچ عیبی برایشان نیست.

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است