اکنون طالبان در ولایات شمال و با تمرکز به قندوز، سرپل، فاریاب و بغلان، به‌عنوان یک قدرت بالقوه در برابر دولت و نیروهای خارجی ‌ایستادگی می‌کنند. نزدیک به یک ‌ماه قبل از تصرف شهر قندوز به دست طالبان، این گروه در ولسوالی چهاردره، تجمع نزدیک به هزارنفری را تشیکل داده و به صورت علنی رژه نظامی برگزار کرده بود.

در آن هنگام یک نماینده مردم قندوز در پارلمان به من گفت که طالبان 12 عراده تانک زرهی، 10 عراده رنجر، ده‌‌ها عراده موتر سراچه و صدها عراده موترسایکل، با تسلیحات فراوان در اختیار دارند و تمامی این تانک‌ها، رنجرها و تسلیحات را از همین قندوز به دست آورده‌اند. به باور این نماینده مجلس، برخی از نیروهای امنیتی و فرماندهان نیروهای اربکی در جریان نبرد با طالبان، به صورت عمدی ‌تسلیحات و امکانات نظامی‌شان را به طالبان واگذار می‌کنند.

فراموش نکنیم که آزادی شمار زیادی از زندانیان خطرناک در دوران ریاست‌جمهوری حامد کرزی از زندان پلچرخی، گماشتن عناصر همسو با طالبان در سطح رهبری و پست‌های فرماندهی امنیه برخی از مناطق از جمله ولایات شمال و مخصوصا قندوز و فاریاب، ‌واگذاری منطقه مهم دندغوری ولایت بغلان به طالبان، تسلیحات‌رسانی برای طالبان از طریق هوا و با چرخبال های نظامی افغانستان و برنامه‌های تهاجمی طالبان بالای ولایت‌های بغلان، فاریاب و سرپل، از جمله هشدارهای جدی برای نگرانی از آینده نه‌چندان دور ولایات شمال می‌توانند محسوب شوند. خیلی ساده‌انگارانه است اگر عامل اوضاع کنونی ولایات شمال را تنها کم‌کاری نیروهای امنیتی و بی‌کفایتی مسوولان آن دانسته و سناریوی انتقال جنگ به شمال و مدیران آن را فراموش کنیم. مدیرانی که در حساس‌ترین مراحل اجرایی‌شدنِ برنامه‌های چندساله شان قرار دارند؛ مدیرانی که اکنون کاشته‌های‌شان در مزارع شمال را درو کرده و اوضاع را «تحت مدیرت» می‌دانند.


رسول آرمان

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است