حالا که قیام ها و خیز ش های مردمی در برابر طالبان تروریست به یک نیاز حیاتی و واقعیتی انکار ناپذیر تبدیل شده است، توسل به چهار اقدام راهبردی اجتناب ناپذیر است:
۱. قانونمند سازی و بسیج عاجل این نیروها در چهارچوب یک تشکیلات منظم و فرماندهی واحد زیر نام « پاسداران صلح »، « پاسداران امنیت» ، « نیروهای بسیج مردمی»، « سپاه مردمی»، و یا « نیروهای مقاومت»

۲. تمویل و تجهیز این نیروها از مجاری قانونی و منابع حمایتی کشورهای دوست، حتی اگر این منابع بسته هم باشد، تنها معاش و مصارف پرسنل خیالی برای تامین این نیروها کافی خواهد بود.

۳. به کارگیری این نیروها به عنوان یک نیروی ذخیره و حمایتی ارتش و پولیس برای مقابله با تروریستان در جغرافیای مربوط و پاسخگویی به اوضاع شکننده امنیتی در سایر نقاط افغانستان

۴. آموزش و تربیت این نیروها به صورت تخصصی و حرفه ای و تجهیز آنها با روحیه نیرومند ملی و ستیزش بی امان در برابر تجاوز خارجی و دشمنان خاک

تذکر: اگر دولت این کار را نکند، ممکن است فرصت از دست برود و منابع دیگری در راستای تمویل این نیروها پیشگام شوند.

یادداشت: من به شدت مخالف شکلگیری نیروهای موازی با اردو و پولیس هستم اما ضعف های نظامی و بروز شک گسترده در رابطه به حوادث اخیر این نیروها را عملا شکل داده و در حال حاضر گزینه دیگری وجود ندارد.

هموطن

>>>   غنی لنگ قدر کسانی را که آماده دفاع از وطن هستند باید بداند.

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است