اگر نوشته ای یا طنزی نگاشته می شود به مفهوم مسخره کردن افراد، جریانات و عقاید نیست. باید طنز را با مسخره کردن و توهین کردن تفکیک کرد. اشرف غنی، و عبدالله و دوستم و محقق و کرزی و مجددی و سیاف دهها رهبر بزرگ و کوچک برای من هم از نگاه حقوقی به عنوان دولتمردان و مقام های بلندپایه کشورم محسوب می شوند. دلیلی ندارد این افراد را منحصر به قوم و فبیله و نژاد و مذهب کنیم.

اگر نوشته ای در مورد این افراد می شود در حقیقت یک نوع نقدی است بر عملکردهایشان؛ اینکه بیاییم از اشتباهات شان نتها به دلیل اشتراکات قومی و منطقه ای دفاع کنیم کار شایسته ای نیست آنها به اندازه کافی حمایت کنندگان بین المللی دارند، پول های کلانی از سفارتخانه های خارجی برایشان گسیل می شود، به اندازه کافی بادیگاردهای نیرومند با انواع سلاح های پیشرفته دارند، در جلسات تشریک منافع دستان یکدیگر را بر سر معامله همین من و تو به گرمی میفشارند و سال ها است که در بازی های خود ما را بعنوان مهره های تباهی سرگرمی های سیاسی شان منفجر و نابود می کنند بنابراین آنها هیچ نیازی به واکنش های حساس برانگیز قومی و نژادی ما ندارند چون خودشان به این مقوله ها باور ندارند و از آن بعنوان یک دستاویز اساسی علیه مردم استفاده می کنند.

من خودم یک مسلمان هستم و دلیلی ندارم که افرادی بیایند و مرا دوباره به اسلام دعوت کنند؛ اگر موضوعی در قالب نقد مذهبی نوشته می شود دلایل آن نزد خودم موجود است؛ اسلام را نمی توان از طریق خشونت، بیدادگری، توحُش و توهین گری؛ توسعه و معرفی نمود بلکه اسلام دین فراخ و بزرگی است که م یتوان لبخند را در درون آن دید و صلح و مهربانی و همپذیری را در آن یافت. نقد من بر شالوده های بی بنیانی است که به نام دین عرضه می شود و تجارت سلاح و تروریست و دهشت افکنی در متن آن خلاصه می شود؛ در حقیقت من سایه های مرموز اندیشه های ماکیاولی را که از اسلام بعنوان یک ابزار برای اهداف شان استفاده می کنند نشان می دهم و کسانی که به دین باور ندارند اما عقاید میلیون ها انسان را به بردگی گرفته اند مورد پرسش و نقد قرار می دهم.

امیدوارم این توضیح بتواند برای کسانی که در پیام ها به توهین می پردازند کافی باشد.


مهدی ثاقب

>>>   چون این نوشتـه مـخـصـوص عــــده خاص است من آنرا نخوانــدم
( ر )

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است