در خدمت رییس، بحیث معاون، عضو کابینه یا مشارکت در تصمیم گیری های کشوری

طی سیزده سال تمام از آغاز پروسه بن، و با وجود پیشنهادات مکرر از جانب رییس جمهوری مبنی بر مشارکت فعال در دولت، همواره به یک سوال مختصر اما حیاتی برخوردم که نه پاسخ قناعت بخش دریافتم و نه باخود به قناعت رسیدم و آن سوال این که: مشارکت به چه معنی؟

مشارکت در اجرای ماموریت دولت و درخدمت رییس بحیث معاون یا عضو کابینه بودن که خواست دولت بود و یا مشارکت در تصمیم گیری های کشوری به معنی شریک بودن در خیر و شر مملکت، سرنوشت کشور را باهم رقم زدن، شریک صاحب خانه مشترکی به نام افغانستان بودن، احساس مشترک و حق برابر ایجاد کردن و بلاخره برادر وار وعادلانه زیستن که خواست من بود.

امروز وقتی به گذشته ها می نگرم، در یک مورد قطعآ شکی ندارم و آن اینکه اگر آقای کرزی در مقام رییس جمهوری کشور می توانست از تفکر سنتی سیاست و ملی گرایی پوپولیستی بیرون می شد، به دموکراسی، عدالت اجتماعی و توسعه سیاسی با احساس و تفکر واقعی ملی باورمند می گردید، اکنون کشور در یک جایگاه دیگری قرار می داشت، خود وی به حیث یک شخصیت قابل احترام ملی در خاطره ها باقی می ماند و در متن تاریخ برای خود جا باز می کرد. بدبختانه نه آقای کرزی از این دور باطل سیاست افغانی توانست بیرون شود و دست کشد و نه هم شرکای قدرت اش دغدغه و ادعای بیش از ماموریت را از خود نشان دادند. هریک به سهم خود راضی و قانع باقی ماندند، حتی نظام سیاسی و قاعده بازی سیاست را نیز بین خودشان برابر با قد و اندام خودشان دوختند تا اینکه این بازی های بحران آفرین، دامنگیر کشور گردید.

شاید عده ای از سر موافقت و یاهم از سر مخالفت با این برداشت و طرزدید بنده عکس العمل های مختلف نشان دهند که کاملا طبیعی و برای من قابل احترام می باشند زیرا همزمانی حضور جامعه جهانی در افغانستان با تصدی آقای کرزی آن هم پس از چند دهه جنگ در کشور فرصتی گردید غنیمت برای ارگ نیشنان تا عام مردم واقعیت ها را چنانچه بود به آسانی نبینند، اما کاملا معتقدم که بزودی همه چیز پیش چشمان مردم روشن خواهند گردید.

بنابراین، سال ها تاکید بنده برتشکیل دولت وحدت ملی بحیث یک ضرورت تاریخی در افغانستان دقیقا درهمین نقطه نهفته بود تا همه بتوانیم روزی بحیث شهروندان برابر این سرزمین در قبال سرنوشت خویش مشترکآ تصمیم بگیریم. دراین همه مدت به دنبال آن بودم، در راستای تحقق آن مبارزه ی بی سروصدا، بی وقفه به دور از خودخواهی، عاری از تفوق طلبی و سیاست های پوپولیستی فقط بخاطر عادلانه ساختن بازی سیاست، انسانی ساختن سیاست در کشور، استقرار نظام سیاسی مطلوب مبنی بر قانونمند ساختن تصمیم گیری های مشترک و رقم زدن سرنوشت مشترک در چهارچوب خانه ای مشترک برای همگان از خواست های بزرگ بنده بوده و می باشد.

دولت وحدت ملی می تواند فقط با همین نخستین عملکرد ملی "تصمیم گیری مشترک" سنگ بنای جدید کشور را در این فصل نوین سیاسی بگذارد که صد البته در بهبود مشروعیت بخشی دولت نیز کمک شایان می نماید.

احمد ولی مسعود

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است