اتفاقات اخیری که علیه رسانه‌ها و روزنامه‌نگاران در کشور اتفاق افتاده نشان می‌دهند که روزهای سیاهی در پیش رو داریم.

آتش زدن دفتر چند رسانه محلی در قندوز، منفجر ساختن دفاتر دو رادیوی محلی در ننگرهار، تهدید طالبان مبنی بر حمله به تلویزیون‌های یک و طلوع، افزایش آمار تهدید و خشونت از سوی گروه‌های وابسته به حکومت و در آخرین مورد بازداشت نصرت‌الله اقبال و عمراحمد پروانی، دو دوست عزیزم که فعالان رسانه‌ ای و جامعه مدنی اند، توسط امنیت ملی که هنوز جزییات آن روشن نیست، همه نشانه‌هایی از گسترش ابرهای سیاه بر فراز آسمان آزادی‌های ما است که هر روز تهدید به باریدن می‌کند.

طالبان که اساس بنیاد و تفکر شان، با آزادی و انسانیت در تضاد و با ستم و جنایت و خیانت همسو می‌باشد، بیشتر از همه گروه‌ها برای رسانه‌ها و رسانه‌گران، تهدید جدی و خطرناک شمرده می‌شوند. این گروه وحشت‌گر، تاکنون جانِ روزنامه‌نگاران زیاد خارجی و داخلی را در افغانستان گرفته است. خبرنگاران و رسانه‌ها، یگانه گروه بی‌طرفی اند که در وضعیت جنگی آسیب پذیرتر اند و گاهی از هر دو طرف جنگ آسب می‌بینند. هم اکنون ده‌ها خبرنگار شبکه‌های رسانه‌یی در جبهات جنگ در ولایات قندوز، غزنی، هلمند و سایر نقاط افغانستان برای مردم از اوضاع گزارش‌دهی می‌کنند.

من نمی‌خواهم به طالبان توصیه‌کنم که به ارزش‌های حقوق‌بشری در میدان جنگ احترام گذاشته، به زنان و دختران مردم تجاوز نکرده و خبرنگاران که گروه بی‌طرفی هستند را نیز آسیب نرسانند؛ چون می‌دانم این گروه با جنایت، تجاوز و غارت زنده است و در غیر آن، حضورشان به عنوان یک گروه بی معنی خواهد بود اما در این میان، به عنوان یک روزنامه‌نگاری که نگران جان خودم و هم‌مسلکانم هستم، از دولت افغانستان می‌خواهم، تا ارزشِ بدست آمده‌ی بنام آزادی بیان را دست کم نگرفته و ترتیباتی برای مصوونیت خبرنگاران روی دست گیرد.

برای همه دوستانم که جان شان را در کف دست شان گذاشته و اطلاع‌رسانی می‌کنند، عمر طولانی آرزو می‌کنم.


مختار وفایی

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است