هیچگاه انسان ها را از دید ظاهرشان قضاوت نکنید, آنان که همواره لبخند بر لب دارند ممکن است بیشترین اندوهی میان سینه تنگ و تار شان پنهان دارند.

شاید لبخند شان آخرین توانی است که برای انتقام از زندگی و غصه ها بر لب می آرند, گاهی آدم ها نمی توانند هر آنچه در ضمیرشان نهفته است را با زبان بیارند, مخصوصآ مردها! این طبقه با دردها آنقدر مبارزه می کنند که بجای اشک از چشم لبخند برلبان شان می آورند تو گویی هیچ اتفاقی نبوده...

وقتی غصه ها یکی پی دیگر جلوی زندگی را می گیرد, انسان حس می کند کوه های سربه فلک کشیده ی سد راه عبور از آن مسیر است, تو گویی برای عبور از این شب های تار و دلگیر و رسیدن به سپیده دم و طلوع خورشید سالیانی در کار است, در فرجام همین انسان است تا با همه دردها سازش نموده و جاده های پر خم و پیچ زندگی را یکی پی دیگر با تنهایی می پیمایند.

آآآه که چه تلخ است زندگی, با همه شادی ها و لبخند های زهر آگین اش ...


رحمت نیکان

>>>   خندهء تلخ من از گریه غم انگیزتر است
کارم از گریه گذشتست ، به این میخندم !

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است