من خدايم را نه در اداى چند وعده نماز از روى حكم و ترس، كه بى قيدِ زمان و مكان، هرلحظه و هرجا در آيينه وجدانم يافته و زندگى اش مى كنم.

قدرتِ ايمانم نه به سى روزِ سال، تحملِ گرسنگى و تشنگى، به ميزان تحمل و توكل و توان و تلاشى است كه هر روز در برابر پستى و بلندى هاى زندگى دارم.

با همين ايمان از همين خدايم مى خواهم هرگز ندهد اگر به صلاحم نيست، ولو كه نادانسته مشتاقش باشم.

مى خواهم بگيرد اگر به صلاحم است ولو كه نادانسته محتاجش باشم.

زندگى را با همه خوبى ها و بدى ها و غم ها و شادى هايش استقبال مى كنم و از خدايم فقط مى خواهم هرچه لايق ام است در پايان هر غم و شادى نصيبم كند!

به اين خدا و ايمان امروزم كوچک باشد يا يزرگ، كم باشد يا زياد، درست باشد يا نادرست، نه از باب دين و راويان و تابعانش، كه از به خود رسيدنِ لحظه وار زندگى ام، رسيده ام و اين برايم در همه حال قدرت و شادى پايدار و بى پايانى است كه از كوه محكم تَر و پابرجاتر مى كند!


جاهده ممتاز

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است