روزگاری همه صاحب خانه بودند, خانه‌ ای که شاید سال ها در آن زندگی کرده بودند و دانه دانه وسایل آن را جمع کرده بودند تا زندگی آرامی داشته باشند اما بی خبر از اینکه روزگاری هیوالای جنگ می آید و باعث نابودی تمام هست و بودشان می گردد و مجبور به ترک خانه و محله و ولایت خود می شوند.

بدون هیچ چیزی می روند به ولایت دیگری...

شاید پس از بهبود وضعیت امنیتی قندوز بتوانند دوباره به خانه هایشان برگردند اما شاید دیگر خانه ای وجود نداشته باشد. به جز از یک ویرانه، زمستان سرد و کشنده ای هم در پیشرو ...
اگر من و تو امروز به زخم این هموطن خود مرحم نگذاریم, چه کسی خواهد گذاشت؟

داکتر فهیم توخی

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است