نیروهای دولتی هنگام عقب نشینی از مناطقی در ماه می (جوزا) گذشته، آن را یک عقب نشینی تکتیکی دانستند اما آن تاکتیک هیچگاه موثر واقع نشد و چند ماه بعد به شکست کامل موجب شد که منجر به عقب نشینی چند هزار نیروی دولتی در مقابل چند صد نفر دزد و اوباش بی سر و پا و به جا گذاشتن بسیاری از سلاح ها، موترهای نظامی، اسناد امنیتی و خسارات جبران ناپذیری شد که باعث بی اعتباری تمام نظام شده است.

با کمال تاسف در استراتژی جنگی دولت آنچه که فراموش شده است، زندگی غیر نظامیانی است که از خانه های خود متواری شده اند و از آنجایی که رسانه های ملی و بین المللی برای گزارش دهی حمایت نمی شوند، افکار عمومی در یک تاریکی محض قرار گرفته اند و قادر به عکس العملی برای کمک نشده اند. اینکه چه فاجعه ای در حال رخ دادن است وقتی برملا خواهد شد که دیر شده باشد!

وقتی به کسانی که از فاجعه ملی در قندوز فرار کرده اند همصحبت می شوی، در خواهی یافت که عمق این فاجعه پایه های دموکراسی نوپا را به لرزش درآورده و ادامه آن را با خطر مواجه می سازد.

بعد از نزدیک به ده روز اوضاع در قندوز هنوز خراب است و خبرهای ضد و نقیضی از هر طرف پراکنده می شود که از نبود استراتژی اطلاعاتی دولت در این جنگ پرده بر می دارد. تلاش برای سانسور اطلاعاتی حمایت روشنفکران را از دولت کمتر خواهد کرد. دلیل نبود استراتیژی اطلاعاتی همانا نبود مشاورانی است که در این زمینه تجربه کافی دارند. دولت و شخص رییس جمهور با انتخاب غلط مشاوران در این زمینه در واقع عامل اصلی این ضعف در این جنجال است.

پیشنهاد من این است که دولت به و ظیفه قانونی خود در مورد گردش آزاد اطلاعات عمل کند تا مردم به عنوان صاحبان اصلی این کشور قادر به تصمیم گیری شوند. بدون شک برکناری عاملان اصلی شکست تاریخی قندوز می تواند اعتماد مردم به دولت را تقویت کند.

مسعود حسینی

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است