در آستانه 19 سال پیش، پنجم میزان 1375«فرشته های نجات» از «شر و فساد» به کابل رسیدند تا روی اهریمنان زمین و زمان را در وحشت انگیزی و بربریت سفید کنند.

تا خواب های جنرال حمیدگل و ضیاالحق کبیر برای جغرافیای سیاسی منطقه تعبیر شود. تا تاکستان های شمالی به خاکستان مبدل شود و پشته های کشته های یکاولنگ و قزل آباد و قلعه جنگی به دشت لیلی سرازیر شوند. تا قامت بودا در بامیان از شرم فروریزد و تور و شمله شمشیر فاتحان پانی پت و کشمیر در لای عمامه های چرکین ملاعمر و ملاحقانی تنیده شود. تا رویای فرو کوفته احیای سلطنت زن بارگان قندهار را به پایگاه شرارت های بن لادن مبدل کند.

امروز دو دهه بعد از آن روز و روزگار و یک و نیم دهه کارزار گرم مبارزه با ترور و تندروی، رویاهای طالبانی، خواب کودکان مان را از کابوس های تلخ شرارت های آنان لبریز می کند.

امروز که نه ملاعمری زنده است و نه هم بن لادنی، دنیای ما لبریز از خشونت است و ما همواره در لبه های پرتگاه زیسته ایم زیرا ما و رهروان پاکباز این جنایت پیشگان قرن بیشتر و بهتر از آنان عصبیت می کاریم، نفرت درو می کنیم و خشونت برداشت می کنیم.

طالبان بر نمی گردند اما یادمان فاجعه 5 میزان 1375 همچنان که کابوس های کوچ اجباری، زمین های سوخته و قتل عام های طالبانی را زنده نگه می دارد، رویاهای تمامیت خواهانه و بلندپروازی های تقدس مابانه کوردلان زمانه ما را نیز یاددهانی می کند.


حشمت رادفر

>>>   ازهمان روزیکه اشرار یکجا با حمیدگل ونصیرالله بابر داخلل کابل شدند تا روزیکه به زور بی 52 دوباره به پاکستان رانده شدند یک روز هم افغا نستان بی جنگ نبود اما بعضس ها مانند ملا عبدالحکیم ملا تره خیل میگویند دران زمان مشکلات بود اما امنیت بود!! آن امنیت صرف برای تره خیل وقاضی امین وامثال آنها بود درعمل سراسروطن جنتگ بود هزاران فامیل ومردوزن وطن را ترک کردند مکاتب بسته شد سیاهی وجهالت سراسر فصا را اشغال کرده بود فسادیکه در زمان آنها بود خیلی ها زیاد تر ازفساد فعلی وحکومت کرزی بود مثلا ترانسپورت در هر ولایت هرچه محصول جمع میکرد به رئیس ترانسپورت مربوط میشد که چند فیصدش را به والی وچند فیصدش را به اندیوالان وباقی به جیب خودش بود در مخابرات هرولایت محصول مخابره مربوط رئیس مخابرات بود که بعد از ختم کار آنرا دربین چادر خود انداخته به صرافی تبدیل به کلدار ومقداری سهم والی واندیوالان میشد. در وزارت مخابرات همه وزیر معینان روسا وافرادیکه به آنها نزدیک بودنذ صاحب PCO شدند لک ها کلدار ازین طریق جمع کردند واین فیصله جلسه اداری وزارت بود تنها به فکر خود بودند درانزمان ارتباط به بیرون از افغانستان صرف از طریق همین PCO ها ممکن بود این ها همه اصلا قانونا دزدی بود اما نه کسی دست شانرا قطع کرد نه روی شانرا سیاه ساخت همینطور در هرولایت صلاحیت گمرک مربوط رئیس گمرک بود ودر صورت نبودن رئیس در هر شعبه یکی از اقاربش میراث دار اوبود . برای تمام شعبات مکتوب ارسال کرده بودند اگر کسی می خواهد کمپیوتر برای خود خریداری کند باید از حکومت اجازه بگیرد این رهنمائی ها از پاکستانی هابود تا مردم افغانستان از تکنالوژی عصری نا آگاه بمانند آنها از روزیکه آمدند تاروزیکه رفتند دست قطع کردند پای بریدند درشهر گشتاندند اما دزدی با این کارهای شان ازبین نرفت چون مطابق شریعت اسلامی که میگوید اول زمینه کار را برای مردم محتاج آماده کن بعد اگر کارنکردند ودست به عمل دزدی زدند حکم شریعت تطبیق گردد
آنها در سفرهای بین ولایتی در مسیر راه کست های آواز خوانان پاکستانی وداخلی را گوش میکردند پسران خودرسن دربین شان زیاد بود حتی درخفا فبلم هارا میدیدند مثلا روزی ...طالب در خطبه جمعه می گفت : کار خلاف نکنید که به عذاب الهی گرفتارمیشوید مانند تیتانیک ! آنها فکر میکردند وظیفه حکومت صرف امرونهی است همه روزه ریش های مردم ومامورین را متر واندازه میکردند از مامورین شصت ساله امتحان فرض ها وسنت های وضورا اخذ میکردند اما امروز همان مولوی قلم الدین ماهانه اضافه از دوهزار دالر از حکومت معاش میگیرد واگر استاد سیاف میگوید گردن منصور زده شود او مخالفت میکند
(( ر ))

>>>   من نمیخواهم از طالبان ، دفاع کنم زیرا آنها هم اشتباهاتی را در طول زمان زمامداری خود مرتکب شده اند اما از طرف دیگر، گفته های آقای «ر» را هم تاءیید نه میکنم. طالبان اگر در بعضی موارد ، یک اندازه انعطاف پذیر می بودند حکومت شان به مراتب از حکومت مجاهدین و حکومت کرزی و از حکومت فعلی خوب تر بود. امنیت خیلی خوب ، تآمین بود. کشت مواد مخدر بعد ازصدور فرمان ملا عمر به صفر تقرب کرده بود (این مسآله را سازمان های بین المللی هم بعد از سقوط حکومت طالبان، تآیید کرده بودند)، اسلحه از نزد مردم خیلی به سرعت و تقریبا بطور مکمل جمع آوری شد. رشوه ستانی و فساد اداری به حد اقل آن رسیده بود، گراف فساد اخلاقی و دزدی ، خیلی ها پایین آمده بود، اختطاف وجود نداشت ،در مسایل حقوقی، حتی المقدور، عدالت رعایت میشد. تیم های کاری معمولا در هر سه الی چهار ماه از یک ولایت به ولایت دیگر تبدیل میشدند تا زمینهء فساد و سوء استفادهء مالی و اختلاس، به حد اقل برسد.کسی جراءت قتل عمد را نداشت ، چون با کشف قوی استخباراتی ایکه طالبان داشتند ، فرار ا اختفای قاتل و زانی، تقریبا نا ممکن بود. و اما نقاط ضعف شان : ممانعت از تحصیل دختران، سخت گیری های بیش از حد در ادای مناسک و مکلفیت های دینی، تخریب آثار باستانی موزیم ها، تخریب مجسمهء بودا و جا دادن برخی از عناصر اسفاده جو در کنار شان بود. امتیازات حکومت طالبان را بخاطری ذکر کردم تا دومین مغز متفکر جهان و اولین مرد خوش پوش و با سلیقهء دنیا در حکومت نیمه جان وحدت مصلحتی خود، از تجارب طالبان در حکومت داری و از کار های مثبت آنها سرمشق گرفته و کشور را از بن بست و رسوایی، بیرون بیاورند !

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است