با گذشت دوازده ده ماه از حکومت وحدت ملی، ناامنی ها هر روز بیشتر و بیشتر شده است و طالبان هر روز ولسوالی های بیشتری از کشور را به تصرف خود در می آورند. با این حال مشاهده می شود که حکومت خود، ولسوالی دندغوری در ولایت بغلان را به دست طالبان سپرده است. این کارها به چه معنا است؟ چرا ناامنی ها هر روز در کشور گسترش می یابد؟

شاه حسین مرتضوی روزنامه نگار در برنامه «گفتمان» گفت: ما از سال 2014 در یک شرایط کاملاً استتثنایی هستیم. از یک طرف نیروهای بین المللی افغانستان را ترک کرده اند و از طرفی دیگر شرایط جنگی افغانستان به وجود آمده است، بیشتر قرارگاهها و پایگاههایی که خارجی ها در آن بودند تخلیه شده اند و نیروهای امنیتی افغانستان حتی این ظرفیت را نداشتند که همین پایگاه ها را به صورت درست اشغال، اداره و مدیریت کنند. گذشته از این، هم طالبان و هم پاکستانی ها سال 2014 و سال جاری را به عنوان یک نقطه عطف برای خود در نظر گرفته بودند. آنها حتی در سال جاری با این برنامه که می توانند حداقل چند ولایت را به تصرف خود در آورند عملیات عزم را شروع کردند و دیدیدم که بی رحمانه در هر جایی به کشتار مردم دست زدند و وحشیانه ترین عملیات انتحاری و انفجاری را انجام دادند.

وی با اشاره به طرف های مقابل حکومت افغانستان می گوید: باید درک کنیم که با کشور قدرتمندی مثل پاکستان و با گروه های وحشتناکی مثل حقانی، طالبان و پدیده جدیدی به نام داعش طرف هستیم. به این معنی که در یک وضعیت نرمال و عادی نیستیم. عملاً دریک وضعیت جنگی هستیم و این فشار بسیار سنگینی را بر روی نیروهای امنیتی افغانستان دارد. علاوه بر اینکه هم تلفات و هم زخمی داریم، وضعیت اقتصادی و سیاسی روی افکار عمومی و وضعیت ما تاثیر گذاشته و می گذارد.

مرتضوی عامل بسیاری از ناامنی های کشور را کم کاری رهبران دانسته و افزود: ما باید از نیروهای امنیتی که جانانه مقاومت کردند و حداقل نگذاشتند که طالب ها، حقانی و پاکستانی ها به راحتی بیایند ولایت ها و ولسوالی ها را بگیرند، قدردانی کنیم اما مشکل ما در اینجاست که اشرف غنی و عبدالله در ارگ نشسته اند و تمام تمرکزشان بر این است که هرکدام چه کسی را در گمرک ها مستقر کنند که به یک منابع مالی دسترسی پیدا کنند، چه کسی باید افرادش را در منابع مالی وزارت دفاع و داخله مقرر کند، چه کسی افرادش را در منابع بشری وزارت خانه ها مقرر کند. ولایت ها و اولویت هایی که در کشور وجود دارد فراموش شده است.

این روزنامه نگار ضعف اداره های محلی را نمونه دیگر ناامنی در کشور دانست و عنوان کرد: ما نمونه های بسیاری داریم که نشان از قوت دشمن نیست بلکه نشان از ضعف اداره های محلی ما است. مثلا تعداد والی هایی که فعلا در ولایت ها فرستاده شده اند اندک است، یا والی هایی است که به جای تقویت روحیه، تضعیف روحیه می کنند. مثلاً یک والی که به جنوب فرستاده شده بود، ادعا می کند که شورای امنیت برای داعش پول توزیع می کند. این کارها و این حرفها مواردی است که بر روی افکار عمومی جامعه و بر روحیه نیروهای امنیتی آسیب می زند. نمونه دیگر وقتی ملاعمر میمیرد کنار ارگ فاتحه می گیرند. سربازی که در خط مقدم جنگ می جنگد، خانواده هایی که کشته و زخمی می دهند وقتی می شنوند که حکومت کابل برای ملاعمر فاتحه گرفته است دیگر انگیزه ای برای جنگ نخواهند داشت.

مرتضوی یکی از عوامل ناامنی را عدم رهبری و مدیریت سیاستمدارن دانسته و گفت: طالبان در حوزه های زیادی از افغانستان زمینه پذیرش ندارند. در هر نقطه ای که بروند با مقاومت مردم مواجه می شوند. مردم ما به ارزش های نوین علاقه مندی دارند. همین که مردم گروه گروه در سخت ترین شرایط درانتخابات شرکت کردند نشانه پاسخ منفی به طالبان بود. مشکل بزرگ ما در بخش سیاستمداران ما است. آنها توانایی رهبری مردم را ندارند. بخشی از رهبران ادعا می کنند که ما به نمایندگی از یک قوم به حکومت آمدیم، باید ثابت کنند که آیا می توانند از بخش بزرگی از مردم خود نمایندگی کنند؟ تا زمانی که این افراد در کابل و در ارگ نشسته باشند و قدرت بسیج اجتماعی را نداشته باشند، نمی توانند جنگ را مهار کنند. امروز ما در مناطق زیادی می بینیم که مسجد در اختیار طالبان است، عشر در خدمت طالبان است، درصدهای زیادی از پولهای پروژه های انکشاف دهات به طالبان می رسد. تا وقتی طالبان بتوانند سربازگیری کنند، پول و امنیت داشته باشند و حمایت شوند، جنگ در افغانستان از بین نمی رود.

کد (30)

>>>   کاملا واقعیت است تمام مشکلات از شیوه حکومت داری فعلی است همه به فکر جیب خود و جا بجائی افراد خود در پست های پر درامد اند پس وای بر حال این وطن و این مردم.
وطندار

>>>   سلام به همه!
من فقط میخواهم نقدی مختصری داشته باشم بر عنوان این مطلب (مشکل ما رهبران ما هستند).... با عرض سلام و احترام خدمت نویسنده این مقاله. اصلاٌ برای اکثریت کسانیکه می پردازند به تحلیل اوضاع سیاسی جهانی این نکته کاملاٌ هویدا و اشکار است که کشور های جهان سوم که ازحمایت و پشتیبانی کشور های غربی برخوردار هستند اصلاٌ اراده در تصمیم گیری های که به نفع ملت و کشور شان باشد ندارند و جز یک مهره که حرکت شان نیز از طرف باداران شان کنترول میشود، نیستند. بناٌ عنوان را باید چنین تغییر داد. ( مشکل در رهبران خارجی ماست)...
سید قمبر افشاری

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است