بیست و یکم سپتامبر مصادف با سی ام سنبله روزجهانی صلح نام گرفت و خارجی ها با این ترفند و شعار خوش رنگ و لعاب که افغانستان را می سازیم و تروریسم و خشونت را محو می کنیم بر خاک کشورمان تاختند و خوردند و بردند و قرضه های چندده ساله نوشتند.

در سال های نخست از نامگذاری این روز، فقط مقامات بلندپایه غربی و برخی ابرقدرت های شرقی می دانستند که صلح یک دستاورد در دسترس و کوتاه مدت نیست و با حرف زدن و وعده وعیدهای سریالی، به وقوع نمی پیوندد و مایه سرگرمی و وقت کشی است و بس!

اما رفته رفته، مسوولان افغانستانی هم پی به راز کلمه جادویی صلح برای همه و همه برای صلح بردند و دریافتند که همه قربانی مصالحه می شوند اما در واقع صلح برای هیچکس بدست نمی آید و در همراهی به خارجی ها، کشور را به خرابه ای خالی تبدیل کردند.

تا سال قبل، فقط نهادهای مدنی، مردم ملکی و برخی ذی نفعان از شورای عالی صلح بودند که روزجهانی صلح، کاغذبازی های نمادین، سفرهای پرهزینه و بی نتیجه و 21 سپتامبر باور داشتند و آن را با اجرای نمایش و سرود و سخنرانی گرامی می داشتند.

تا اینکه به 21 سپتامبر 2015 مصادف با 30 سنبله 1394 رسیدیم و برخلاف همه روزهای جهانی صلح در سال های گذشته، خبری از راهپیمایی و ابراز امیدواری و پرواز کبوتران سپیدبال در آسمان و کاغذهای رنگی و کاغذبادهای کودکانه نبود و بالاخره حقیقت فاش شد.

تاکنون نقد و نظرهای بیشماری بر بی نتیجه بودن و غیرمعیاری و غیرمسلکی بودن و هزینه گزاف شورای عالی صلح (که عادی هم نیست چه رسد به عالی) رفته است و بر کسی پوشیده نیست اعضایی که در چند سمت همزمان فعالیت دارند و تخصصی در هیچ کدام ندارند نمی توانند کاری از پیش ببرند. اما...

اما نسبت به خود واژه ی فریبنده و اغواگر صلح و مصالحه با مخالفان مسلح، با طالبان، با گروهک های تروریستی بالا شده بر کوه ها و با غارتگران سرمایه های ملی تا پیش از امروز باور ملی و عزم عمومی برای درک خرافی و پوچ و مجازی بودن آن وجود نداشت تا اینکه به 21 سپتامبر 2015 رسیدیم و خرسندیم که سرانجام روز جهانی صلح گرامی داشته نشد!

کد (8)

>>>   کلمه صلح تنها یک اسم است کدام معنا و مفهوم دیگر ندارد و کشور های که از این کلمه به اصطلاح اژدها ساخته اند صرف به خاطر قدرت نمایی و زور و ارامی نسبی در وطن خودشان است این اسم در افغانستان معنی همچنانی ندارد و مردم خوش باور تنها به ادای این کلمه مقدس کمی خودشان را تخلیه احساسات می کند و بس . از این اسم ما 35 است که داد می زنیم صلح صلح ، کدامین عملی شد ؟ نه این هم نمایشنامه قدرتمندان است تا بتوانند انبار اسلحه شان را خالی کندو گر نه باید این دکان پر از روزی را باید بست .

>>>   مشکل اصلی ماجنگ نیست بلکه فساداست .اکثرولایت ها ولسوالیهادرامنیت هستندلکن توسعه واصلاح شکل نمی گیرد .مردم بی رغبت شدندودولت فاسد .باید این امید درمردم زنده شودکه درهرمیدان کوش وکارکنند
شیوا

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است