آیه 261 سوره بقره

*مَّثَلُ الَّذِينَ يُنفِقُونَ أَمْوَالَهُمْ فِي سَبِيلِ اللّهِ كَمَثَلِ حَبَّةٍ أَنبَتَتْ سَبْعَ سَنَابِلَ فِي كُلِّ سُنبُلَةٍ مِّئَةُ حَبَّةٍ وَاللّهُ يُضَاعِفُ لِمَن يَشَاء وَاللّهُ وَاسِعٌ عَلِيمٌ*

*تمثیل کسانی که اموالشان را در راه خداوند انفاق می‌کنند مانند دانه گندمی است که هفت خوشه به بار آورد و در هر خوشه ای یک‌صد دانه باشد و خداوند هر که را بخواهد از این بیشتر نیز عطا خواهد کرد و خداوند را ثروت بی پایان و دانش بی انتهاست*

*بخشش در راه خداوند این است که مال را در مسیر تکامل قرار دهند تا رشد کند و افزون شود اما اگر مال را که خود یک سرمایه اولیه است در راه شیطان یعنی مسیری غیر از رشد و تکامل مانند قمار و ... صرف کنند به کلی ضایع می‌شود و از آن جز زیان هیچ بر نمی‌آید. اکنون دانه افشاندن نوعی سرمایه گذاری است که اگر در زمین مناسب و شرایط و آب و هوای مناسب قرار گیرد ای بسا که از هر دانه ای هفت خوشه برآید که هر خوشه را صد دانه باشد.

*نظامی در یکی از داستان‌های مخزن‌الاسرار از قول برزگری پیر به این آیه و این تمثیل اشاره کرده است:

با تر و با خشک مرا نیست کار دانه ز من پرورش از کردگار
آنکه بشارت به خودم می‌دهد دانه یکی هفت صدم می‌دهد
دانه به انبازی شیطان مکار تا ز یکی هفتصد آید به بار
دانه شایسته بباید نخست تا گره خوشه گشاید درست

*انفاق در راه خدا در معنای وسیع‌تر همه کارهای نیکو را شامل می‌شود و برترین انفاق این است که آدمی وجود خود را در راه خدا به مردمان نفقه دهد و خود را وقف کند بر اینکه مال و عمرش همه در راه خوبی و دانایی صرف شود که بهترین خدمت خلق این است، چنانکه ابراهیم (ع) فرمود:

«إنَّ صَلاتی و نُسُکی و مَحیایَ و مَماتی قله رب‌العالمین» همانا که نماز و نیایش من و آداب و اعمال من و زیستن و مردنم همه در راه خداست که پروردگار عالمیان است. (انعام 162)

چنین انفاقی است که مجموعه معانی و آرمان‌های متعالی را در بر می‌گیرد و آدمی را از همه بندها و زنجیرهای شیطانی می‌رهاند و آزادی و شادی مطلق می‌رساند.

*مشابه این تمثیل با اشاره به انواع ضایع کردن دانه در انجیل مُرقُس، شماره 4، آمده است:

«گوش کنید! روزی کشاورزی رفت تا در مزرعه‌اش تخم بکارد. هنگامی که تخم می‌پاشید، مقداری از تخم‌ها در جاده افتاد و پرنده‌ها آمده، آن‌ها را از آن زمین خشک برداشتند و خوردند. مقداری نیز روی خاکی افتاد که زیرش سنگ بود؛ به همین خاطر زود سبز شدند، ولی طولی نکشید که زیر حرارت آفتاب سوختند و از بین رفتند، چون ریشه محکمی نداشتند. بعضی از تخم‌ها نیز در میان خارها ریختند؛ خارها دور آن‌ها را گرفتند و نگذاشتند ثمری بدهند. اما مقداری از تخم‌ها در زمین خوب و حاصلخیز افتاد و سی برابر زیادتر و بعضی‌ها تا شصت و حتی تا صد برابر ثمر دادند. اگر گوش دارید، گوش کنید!» (ترجمه تفسیری)

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است